niet het uiterlijk voor goede vriendschappen net als de tongen van de honden is mijn eerste als kunstenaarsboek vermomde roman, het is een voortzetting van mijn expeditie naar taal en al haar verschijningsvormen in de beeldende kunst.
Co-auteur: de reeks van fibonacci: 0, 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, 55, 89, 144, 233
De personages bevolken allen een ander getal uit de Fibonaccireeks. Net als in de Fibonaccireeks staat geen van de hoofdpersonen op zichzelf, ze zijn de optelsom van hun voorganger, al weten ze dat – net als de getallen – niet.
Ook in de vormgeving wordt verwezen naar de Fibonaccireeks. De eerste pagina komt twee keer voor, omdat de Fibonaccireeks ook twee keer een 1 heeft, zie bovenstaande selectie van de reeks.
Hoofdpersonen: De Man, Het Meisje, Voorheen Bert, de Per Ongelukke Moeder, De Vader, De Moeder van de Per Ongelukke Moeder en Per of Het Per.
De Man heeft een kind dat hij niet wil en niet ziet, een baan als bezigheidstherapie en een pathetische behoefte aan warmte. De Man hoeft sinds hij het afval van Het Meisje spaart niet meer op korte termijn dood. De Man mag niet langer dan 1460 dagen in dezelfde getallen geloven.
Het Meisje heeft een huis vol grof en minder grofvuil, heeft bedachte gesprekken met de vorige eigenaars van haar inboedel, wil vuilnisvrouw (de vrouw van een vuilnisman) worden. Het Meisje houdt van dieren. Tot haar favorieten behoren niet al te driedimensionale dieren. Het Meisje heeft een obsessie voor haar buurman, die volgens haar de reïncarnatie is van Skinner, Jung, Freud, Adler, Maslow en een vleugje Darwin.
Voorheen Bert kon zijn naam niet waarmaken en viel op necrofielen. De Per Ongelukke Moeder werd net als haar moeder een Per Ongelukke Moeder. De vader werd verliefd op een onbekende Wit-Russin die hij zijn leven lang zocht.
De buurjongen stinkt. De buurjongen slaapt lepeltje-lepeltje met Het Meisje, een muur ligt als een mes tussen beiden.
Per of Het Per heeft geen eigen letters.
De reeks van Fibonacci is niet alleen de co-auteur van het boek, het vormt de ruggengraat van alles aan dit boek: deze bepaalt het totaal aantal pagina’s en het aantal beschikbare pagina’s per protagonist, het gebruikte aantal soorten papier, het formaat van de omslag, het ISBN-nummer, de prijs en de oplage van het boek.
De kleur van het papier van dit boek verschiet. De kleuren zijn in zekere zin ook de optelsom van de kleuren daarvoor. Het boek verglijdt in kleur van het lichtroze van de Saluki-tong naar het magenta roze van de tong van de Chihuahua. Ook het gewicht van het gebruikte papier in dit boek wordt zwaarder: van 40 grams papier naar 270 grams papier.
Het materiaal van dit boek heeft ook haar eigen verhaal: 34 verschillende soorten voornamelijk roze papier afkomstig van evenzoveel verschillende plaatsen: failliete boedels, gevonden in kringloopwinkels, aangetroffen op een stoffige plank van een leegstaand kantoor. Voor het drukken van dit boek zijn riso- en zeefdruktechnieken gebruikt. Sommige papieren hebben decennia gewacht tot ze hun bestemming in het boek vonden. Het boek is volledig lokaal geproduceerd, binnen drie kilometer van mijn atelierwoning gedrukt (de Stencilzolder) en gebonden (Binderij Hennink), het zeefdrukken van de omslagen vond op ongeveer 89 km van mijn atelierwoning plaats (in het EKWC).
In dit boek zijn de protagonisten niet alleen vertegenwoordigd in woord en paginanummering (dit boek loopt niet van 1-233, maar volgt diverse getallensystemen van De Man, een van de protagonisten), maar ook in het materiaal. De Man met zijn kantoorbaan levert de dossiermappen en steekkaarten van Exacompta. De Vader is vertegenwoordigd op een roze post-it, omdat zijn hart vastplakte aan een vrouw waar hij slechts één nacht fysiek mee doorbracht en die hij vervolgens de rest van zijn leven zocht.
Het hergebruikte materiaal vertegenwoordigd ook de gewoonten van de protagonisten, die (elkaars) afval verzamelen.
Ook de typografie van het boek is hergebruikt: Leendert Stofbergens typografieën voor Het Zwarte Licht van Mulisch stonden model.
Dit project toont dat er (beeldende) poëzie zit in het veredelen van vinken (de vogels), een geborduurde boom, een vleesboom, een lesbische zeemeeuw, je naam niet kunnen waarmaken en onder de radar proberen te leven in een wereld die volgehangen is met bewakingscamera’s. Dat Aristoteles een Boeddhist was, het Afrikaanse twaalftallige stelsel, hoe je kan slapen als een 9 en dat je aan de personages in een boek een exact aantal pagina’s kan toewijzen.
niet het uitelijk voor goede vriendschappen net als de tongen van de honden mengt, net als de fibonaccireeks, beeldende kunst, wetenschap, spiritualiteit en natuur. Zelf voegde ik taal en fotografie bij deze rijke melange.
Daarnaast gaat niet het uiterlijk voor goede vriendschappen net als de tongen van de honden over de verschillende vormen van liefde en vriendschap. Vriendschap met niet-menselijke dieren, vriendschap met spullen, vriendschap met kleding en vriendschap tegen beter weten in.
niet het uiterlijk voor goede vriendschappen is een reeks korte verhalen die elkaar zo vaak raken, schuren en snijden dat het soms een roman lijkt. Het had op momenten ook een dichtbundel met plaatjes kunnen zijn.
Waar tijd niet lineair is en alleen het paard een eigennaam heeft.
Ook is dit werk een ode aan de Nederlandse taal binnen de beeldende kunst. De Nederlandse taal binnen de beeldende kunst is als een bedreigde diersoort. Laten we haar een beetje meer aandacht geven in de hoop dat ze niet uitsterft.
Technische bijzonderheden: Het boek heeft twee ruggen, het boek heeft namelijk twee auteurs: Marieke J.R. Coppens en de reeks van Fibonacci (0,1,1,2,3,5,8,13,21,34,55,89,144,233…). Deze cijferreeks publiceerde Fibonacci voor het eerst in zijn wiskundige meesterwerk Liber Abaci, een boek dat begint met de simpele vraag: ‘In ideale omstandigheden, hoeveel konijnen zullen er na een jaar zijn?’ In de daaropvolgende pagina’s zet hij uiteen hoe de maandelijks groei van de konijnenpopulatie in een formule is te vatten, een cijferreeks die we nu de reeks van Fibonacci noemen, waar een getal de optelsom van de twee voorafgaande getallen is.
Doordat het boek is gestencildrukt, zijn de korrelige foto’s nóg korreliger geworden en de lezer en het boek een extra afstand tot elkaar krijgen. Er zijn verschillende uit productie genomen stencilinkten gebruikt. Een deel van de inkten is gemengd door de auteur en de drukker.
Het boek is gedrukt op 34 verschillende soorten (overwegend) roze papier, dat vaak al decennia heeft gewacht tot het haar bestemming vond in het boek. Het papier is overal en nergens binnen Europa vandaan gehaald (onder andere via Marktplaats). Er is gekozen veel bladzijdes niet vol te bedrukken, zodat het papier ook haar ruimte krijgt bij het vertellen van het verhaal. Al het gebruikte materiaal, van het plastic waar het boek in verpakt zit, het papier van de omslag en het binnenwerk, tot de gebruikte stickers, heeft een eerder leven elders gehad.
Om de oude ziel van het papier te bewaren, is het papier is zo veel mogelijk in het originele formaat gebleven, er is dus zo min mogelijk van het papier afgesneden. Om het te kunnen bedrukken zijn sommige papieren op andere papieren geplakt, andere zijn één voor één met de hand ingevoerd in de stencilmachine.
Het boek bevat – verstopt tussen de bladzijden – stickers (soms meegedrukt) post-its, een afspraakkaartje voor de tandarts, een plastic insteekhoesje en aankoopbonnetjes. Het afsprakenkaartje is op het huidige formaat gedrukt, ook de post-its hadden al een plakrand voordat ze bedrukt werden. Deze inlays verdiepen de personages op een materiële manier. Daarnaast suggereren ze dat het boek een eerder leven heeft gehad bij een andere eigenaar.
Het boek is vormgegeven in Microsoft Word, het boek heeft sinds 2014 in een digitale la gelegen en is onveranderd* geprint vanuit Word, en handmatig ingevoerd in de stencilmachine.
*met uitzondering van de pagina’s 227-230, hier zijn per pagina de bronnen, ook van het papier, terug te vinden.
Pagina volgorde of de verdeling in getallen
Ergens op pagina 90 staat dat De Man niet langer dan 1460 dagen in dezelfde getallen mag geloven. Dit boek deed er drieënhalf keer 1460 dagen over om van eerste woord tot eerste druk te komen. Daarom lopen de paginanummers volgens de drieënhalf ogenschijnlijk onnavolgbare getallensystemen van De Man.
Dat ziet er als volgt uit:
1 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 27 25 26 28 31 29 30 32 35 33 34 36 39 38 37 40 43 41 42 45 46 47 44 48 51 53 54 49 50 52 55 56 59 57 58 60 63 62 61 64 67 65 66 69 70 68 71 72 75 73 74 76 79 80 83 77 78 81 82 84 87 85 86 88 91 89 90 92 95 93 94 97 98 99 96 100 103 105 106 101 102 104 107 108 111 109 110 112 115 113 114 116 119 117 118 120 123 121 122 125 126 127 124 128 131 129 130 132 135 133 134 136 139 137 138 142 141 140 143 144 147 145 146 149 150 151 148 152 155 154 153 157 158 156 159 161 162 163 160 164 169 165 166 167 168 170 173 171 172 174 175 176 177 179 180 178 181 183 184 182 185 186 187 188 189 190 193 191 192 194 195 196 197 199 200 198 201 203 204 205 202 206 207 208 209 210 211 212 213 214 215 216 217 218 219 220 221 222 223 224 225 226 227 228 229 230 231 232 233
Uitgever: the missing O
Aantal pagina’s: 233.
Oplage: 144
ISBN 978-9-0834-247-05
prijs: € 89,-
Lettertype en foundry: gebaseerd op Leendert Stofbergens Het Zwarte Licht van Harry Mulisch: Baskerville voor het binnenwerk en Helvetica voor de omslag
Papier binnenwerk: 40-270 g/m2
Leveranciers papier binnenwerk: Gideon Italiaander, Anniek Wiltink, Marco Crommentuijn, Gerard Albus, King Hong, H. Aerts, Ramona van Wijhe, Ouders van Andrea, Dick Perfors, Edwin ‘t Hartje en Cor de Rooi.
Papier schutbladen: Exacompta Fishes Bristol uni, 227 grams
Materiaal omslag: Verpakkingsmateriaal, verlijmd karton, 224 grams
Leverancier materiaal omslag: De miskoop van Daniel, via Markplaats
Materiaal cassette: tweedehands plastic en tweedehands interne communicatie enveloppen
Bindwijze: Zwitserse binding, het gaasje van de rug hand geverfd met DEKA, Serie L, hochlichtechte Batikfarben Hellgrün, Nr. 86, 3 x 10 gr., van Gideon Italiaander
Ik bestel het boek nu!
© The Book Photographer (documentation book)