Beste bezoekers en beste ontvangers,
Ik zal beginnen met me voorstellen.
Ik ben Marieke Coppens.
Beeldend kunstenaar
Sociaal psycholoog
en ik heb hier eigenlijk niets mee te maken.
Geen zorgen ik ben geen activist, of momenteel niet als zodanig actief, ik sta hier op verzoek. Ik ben uitgenodigd om afgelopen week aanwezig te zijn bij de beoordelingen van de examens.
Als frisse en kritische extra paar externe ogen, oren, handen, voeten…
Mijn ogen oren, handen, voeten en ik hebben het de afgelopen week ontzettend naar ons zin gehad.
Mijn zintuigen en ik hebben hard gewerkt om al het harde werken mee te maken.
Het harde werken van de bijna voormalig studenten die hier nu vol trots hun kunnen tonen.
Ik ben daarnaast gevraagd iets te zeggen over wat jullie straks mogelijk gaan zien en meemaken.
Nou zal ik het dan maar meteen vertellen, ik luister zelden graag naar kunstenaars die voor een publiek iets over kunst vertellen.
Dat loopt namelijk zelden goed af. Voor de kunst die gebruikt wordt voor de eer en glorie van het praatje en voor de kunstenaar. Dus als ik een van jullie werken zo niet noem, komt het niet omdat het werk geen indruk op me maakte, maar het andere werk paste beter in mijn praatje.
Ik schat jullie voor het gemak hetzelfde in als mezelf dus ik hou me zo min mogelijk aan de gegeven opdracht.
Ken je dat gevoel dat je de pont van een afstand aanstalten ziet maken om te vertrekken en om hem te kunnen halen je in je haast alles vergeet wat je om je heen ziet? De wereld verandert in obstakels die de doorgang blokkeren. Ikzelf heb weleens gezien dat iemand zelfs het dicht gaan van de klep van de pont over het hoofd zag en zich met een onhandige sprong al worstelend op de pont werkte. Een kleine tip, als je vrienden wilt blijven met de kapitein, doe dit niet.
Hier op deze tentoonstelling gebeurt het omgekeerde.
Iedereen wordt uitgenodigd om alles wat er is, in zich op te nemen, objecten zijn geen obstakels maar een beginpunt of een verbindingsstuk. De tentoonstelling neemt jullie mee van dinosauriërs tot 3D prints, over het zwarte water en de Tsjetsjeense bergen, via klei uit het amazone gebied naar een ademende boom en een dode canta. En zoals ik eerder benoemde nog heel veel meer.
De exposanten zijn geen haastige passagiers maar zijn het vaartuig zelf.
In wezen is elke deelnemer van deze tentoonstelling dus zijn eigen pont.
De verbinding van de ene met de andere kant, de verbinding met de binnenwereld en de buitenwereld.
Jullie allemaal hebben het geluk te kunnen zien wat er gebeurt als je de pont bent.
Om het surplus van het leven te mogen veroorzaken.
Ik zou zeggen blijf zo lang als je kunt op al deze verschillende ponten.
Geniet van het werk dat hier te zien, te horen, te voelen, te doen en te drinken is. Mocht je twijfelen of aanraken, meedoen of zelfs spelen mag, vraag het, want niet al het werk is bij een van deze handelingen gebaat. Maar ook niet al het werk is gebaat bij de afstand van louter kijken.
Ga met elkaar in gesprek en als je het niet kunt laten, koop een of meerdere werken.
Geniet van de trots van de exposanten op het resultaat dat geboekt is.
Voor de exposanten zelf: geniet van het leren kennen van je eigen werk, deze dagen en de rest van je leven.
Hoe je je beeldende werk in de toekomst ook inzet,
vergeet niet hoe belangrijk het zijn en het maken van de verbinding is.
De toevoeging die het leven meer de moeite waard maakt.