Hoofdpersonen: De Man, Het Meisje, Voorheen Bert, de Per Ongelukke Moeder, De Vader, De Moeder van de Per Ongelukke Moeder en Per of Het Per.
De Man heeft een kind dat hij niet wil en niet ziet, een baan als bezigheidstherapie en een pathetische behoefte aan warmte. De Man hoeft sinds hij het afval van Het Meisje spaart niet meer op korte termijn dood. De Man mag niet langer dan 1460 dagen in dezelfde getallen geloven.
Het Meisje heeft een huis vol grof en minder grofvuil, heeft bedachte gesprekken met de vorige eigenaars van haar inboedel, wil vuilnisvrouw (de vrouw van een vuilnisman) worden. Het Meisje houdt van dieren. Tot haar favorieten behoren niet al te driedimensionale dieren. Het Meisje heeft een obsessie voor haar buurman, die volgens haar de reïncarnatie is van Skinner, Jung, Freud, Adler, Maslow en een vleugje Darwin.
Voorheen Bert kon zijn naam niet waarmaken en viel op necrofielen. De Per Ongelukke Moeder werd net als haar moeder een Per Ongelukke Moeder. De vader werd verliefd op een onbekende Wit-Russin die hij zijn leven lang zocht.
De buurjongen stinkt. De buurjongen slaapt lepeltje-lepeltje met Het Meisje, een muur ligt als een mes tussen beiden.
Per of Het Per heeft geen eigen letters.
Dit project toont dat er (beeldende) poëzie zit in het veredelen van vinken (de vogels), een geborduurde boom, een vleesboom, een lesbische zeemeeuw, je naam niet kunnen waarmaken en onder de radar proberen te leven in een wereld die volgehangen is met bewakingscamera’s. Dat Aristoteles een Boeddhist was, het Afrikaanse twaalftallige stelsel, hoe je kan slapen als een 9 en dat je aan de personages in een boek een exact aantal pagina’s kan toewijzen. Want de ruimte die de hoofdpersonen in aantal pagina’s innemen, komt overeen met een getal uit de Fibonaccireeks.
Daarnaast gaat niet het uiterlijk voor goede vriendschappen net als de tongen van de honden over de verschillende vormen van liefde en vriendschap. Vriendschap met niet-menselijke dieren, vriendschap met spullen, vriendschap met kleding en vriendschap tegen beter weten in.
Pagina volgorde of de verdeling in getallen
Ergens op pagina 90 staat dat De Man niet langer dan 1460 dagen in dezelfde getallen mag geloven. Dit boek deed er drieënhalf keer 1460 dagen over om van eerste woord tot eerste druk te komen. Daarom lopen de paginanummers volgens de drieënhalf ogenschijnlijk onnavolgbare getallensystemen van De Man.
Dat ziet er als volgt uit:
1 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 27 25 26 28 31 29 30 32 35 33 34 36 39 38 37 40 43 41 42 45 46 47 44 48 51 53 54 49 50 52 55 56 59 57 58 60 63 62 61 64 67 65 66 69 70 68 71 72 75 73 74 76 79 80 83 77 78 81 82 84 87 85 86 88 91 89 90 92 95 93 94 97 98 99 96 100 103 105 106 101 102 104 107 108 111 109 110 112 115 113 114 116 119 117 118 120 123 121 122 125 126 127 124 128 131 129 130 132 135 133 134 136 139 137 138 142 141 140 143 144 147 145 146 149 150 151 148 152 155 154 153 157 158 156 159 161 162 163 160 164 169 165 166 167 168 170 173 171 172 174 175 176 177 179 180 178 181 183 184 182 185 186 187 188 189 190 193 191 192 194 195 196 197 199 200 198 201 203 204 205 202 206 207 208 209 210 211 212 213 214 215 216 217 218 219 220 221 222 223 224 225 226 227 228 229 230 231 232 233
De personages in het boek zijn ook in het materiaal vertegenwoordigd.
De Man met zijn kantoorbaan levert de dossiermappen en steekkaarten van Exacompta.
Het Meisje, dat geen fan is van al te driedimensionale dieren, is vertegenwoordigd in de zilveren stickers op de kaft, die op de ogen van de vossen zijn geplakt.
De Vader is vertegenwoordigd op een roze post-it (die ook bedrukt is), omdat zijn hart vastplakte aan een vrouw waar hij slechts één nacht fysiek mee doorbracht en vervolgens de rest van zijn leven zocht.
niet het uiterlijk voor goede vriendschappen is een reeks korte verhalen die elkaar zo vaak raken, schuren en snijden dat het soms een roman lijkt. Het had op momenten ook een dichtbundel met plaatjes kunnen zijn.
Waar tijd niet lineair is en alleen het paard een eigennaam heeft.
Ook is dit werk een ode aan de Nederlandse taal binnen de beeldende kunst. De Nederlandse taal binnen de beeldende kunst is als een bedreigde diersoort. Laten we haar een beetje meer aandacht geven in de hoop dat ze niet uitsterft.
Uitgever: the missing O
Aantal pagina’s: 233.
Oplage: 144
ISBN 978-9-0834-247-05
