Beste boekenliefhebbers
Zeer geachte auteur.
Onze reden van samenkomst is de presentatie van een boek. (Een open deur)
Wat is een boek? Deze vraag krijgt namelijk een nieuwe urgentie door dit opmerkelijke roze voorwerp.
Laten we bij het begin beginnen.
Ongeveer 700 voor Christus, het huidige Irak, de stad Nineveh.
Het kleitablet, denk qua maat aan de grootte van een smartphone.
Ik las in BIBLIOPHOBIA: THE END AND THE BEGINNING OF THE BOOK van Brian Cummings dat toen de medewerker van het British Museum George Smith in 1872 op een kleitablet het verhaal van DE ZONDVLOED las in het zogenaamde Gilgamesh Epos hij zeer opgewonden rondliep en tot verbazing van zijn collega’s al zijn kleren uittrok.
Zoveel opwinding kunnen boeken veroorzaken.
Zoals u weet zijn de meeste teksten op klei tabletten: rekeningen, contracten, lijsten, optellingen, boekhoudingen. Geschreven taal dient tot communicatie over afstand heen.
Cummings noemt in BIBLIOPHOBIA het boek een LIMINAL OBJECT, dat wil zeggen een object van of in een ‘overgangsfase’.
Hij bedoelt daarmee dat boek zowel een voertuig als een object is. Een drager van iets – zeg maar iets geestelijks – én een fysiek voorwerp.
En dat laatste zou je, meegesleept tijdens het lezen, wel eens kunnen vergeten.
Marieke Coppens heeft er alles aan gedaan om die twee aspecten – drager van een inhoud én fysiek object – te verenigen, zij wilde aan de beperkingen van HET BOEK ontsnappen.
En die beperkingen zijn onmiskenbaar. Een boek is dwingend. De bladzijden zitten vast in een onwrikbare orde van de eerste tot de laatste bladzijde. Van het eerste woord op de pagina, tot het laatste. Altijd in die volgorde.
De auteur van NIET HET UITERLIJK VOOR GOEDE VRIENDSCHAPPEN NET ALS DE TONGEN VAN DE HONDEN heeft het object met allerlei manipulaties tegengewerkt en onder druk gezet. Aan de reeks die elk boek uit de aard der zaak is – denk aan de lijstjes op kleitabletten – heeft zij haar eigen rekenkundige symboliek toegevoegd en deze toegepast. (Pagina’s nummers zijn een gevangenis, zal ze gedacht hebben) Aan het boekobject heeft zij objecten toegevoegd, ter ontregeling veronderstel ik. Haar ideaal is wellicht het boek als een voorwerp waar bijna alles aan vastplakt. Hier is sprake van een verregaande en wat mij betreft geslaagde TRANSFORMATIE. (Bij het lezen ga je voortdurend heen en weer tussen inhoud en object, je bevindt je permanent in de genoemde overgangsfase, je bent LIMINAAL, in transitie zogezegd.)
Tenslotte nog iets over de inhoud van dit zeer verleidelijk uitziende voorwerp, deze experimentele COLLAGE. Nou ja, de inhoud? Misschien is de vorm wel identiek met de zogenaamde inhoud.
Over de tekst wil ik nog iets zeggen.
Boeken zijn – zoals gezegd -dwingend, ze volgen een verhaal, ze hebben een plot.
Aan die beperking wilde de auteur ook ontsnappen. Dit boek geeft PLOTLOOS DRAMA.
Er zijn protagonisten, er is handeling, er zijn betrekkingen, er is atmosfeer. Er is SEKS, DOOD, er is MOORD, ZELFMOORD.
Ik moest bij het lezen denken aan CANDIDE van Voltaire, volgens de kenners een beroemde allegorie, zeker niet onwaar, maar wat mij betreft wordt er vooral de komst in de literatuurgeschiedenis van het genre van de GOTHIC NOVEL in aangekondigd. Ik ga in mijn karakterisering nog een stapje verder.
NIET HET UITERLIJK VOOR GOEDE VRIENDSCHAPPEN
NET ALS DE TONGEN VAN DE HONDEN is volgens mij je reinste STAATSLIEDENBUURT PSYCHO.
BOEKENVRIENDEN, KOOP DIT BOEK!