Over stilte, reizen en paarden
Eindhovensdagblad 7 september, 2009
Drie totaal verschillende kunstenaars tonen werk bij de Cacaofabriek. Ze zijn min of meer van dezelfde generatie en hebben gestudeerd (of studeren nog) aan het Sandberg Instituut, maar daarmee houden de overeenkomsten wel zo’n beetje op. Marieke Coppens, Wypke Jannette Walen en Wouter Venema lijken als bij toeval samengebracht in deze presentatie. Nu is dat dit keer geen enkel probleem, want de drie exposanten hebben keurig ieder hun eigen ruimte toegewezen gekregen. Coppens heeft in de grote, verduisterde zaal vier paarden opgehangen. Ze zijn gemaakt van ruwe stof (legerdekens) en zijn levensgroot. Ze vormen -in plattegrond- een kruis: hangen met hun konten naar elkaar. Dominant aanwezig zijn ze, deze vaalwitte, robuuste verschijningen. Beetje benauwend ook, zeker als je niet veel ophebt met knollen. Die sfeer wordt in de kelderruimte alleen maar versterkt. Daar hangen twee maal vier pakken voor mensen, gemaakt van eenzelfde soort stof en wordt een video vertoond. Daarop zie je een paard dat rondstapt. Het geluid is indrukwekkend; klepperende hoeven op een harde ondergrond. Coppens heeft bovendien intervallen ingebouwd. Om de paar seconden verdwijnen beeld en geluid en dat vergroot die beklemming alleen maar. De perfomance, vrijdag, zal de wat pover ogende presentatie, ongetwijfeld veel verbeteren.
Wel op zichzelf staand is de film ‘Reiziger’ die Venema laat zien in de projectruimte. Twee figuren spelen daarin een hoofdrol. De een gaat op zoek naar zijn biologische vader, de ander wil naar een expositie in een natuurhistorisch museum. De zoektocht van beiden heeft Venema strak verbeeld; in zwart-wit en met slechts een voice-over die af en toe wat duidende teksten te berde brengt. Het geluid van bussen, voetstappen of de huilende wind (rond de vuurtoren?) vormt een prachtige aanvulling op deze wat minimalistische film. Zoeken doet ook Walen in haar tientallen foto’s. De zwart-witfoto’s zijn soms klein en haarscherp, dan weer groot en wat wazig. Het oogt als een dagboek, vol stillevens, portretten of toevallige gebeurtenissen die als terloops, stil zijn vastgelegd. Zo er een verband is tussen de afdrukken, dan laat die zich met geen mogelijkheid vinden. Het is tamelijk gesloten werk. Sfeervol, zeker en sommige foto’s verdienen veel aandacht, maar als geheel valt het in rafels uiteen.